13:1  Wan ekj uk met de Tungen fon Menschen un fon Enjeln zul räden, un doch nich Leew han, zen ekj aus un jelüdet Mezinkj ooda un shaulendet jeklang.

2  Un wan ekj uk de Göw fon Profetseijunk ha, un festö aule Jeheemnisen un ha aule Wissenshoft, un wan ekj uk aulen Gloowen ha, zoo daut ekj kun Boaj fezaten, öba ha nich Leew, zen ekj nusht.

3  Un wan ekj aul miene Jeeda beshenkj de Oame too fooderrn, un wan ekj uk mienem Kjarrpa toom febrenn jäw,[1] öba ha nich Leew, daut Loont mie nusht.

4   Leew lit lang un es leeftölich; Leew es nich aufjenstich; Leew häwt zikj nich, es nich opjepüst;

5  deit zikj nich onheeflich opfiaren, zäkt nich äat äjenet, es nich aunjereitst, denkjt nich shlaichtet;

6  freit zikj nich en Fedreijunk, öba freit zikj en de Woarheit;

7  fedraicht aule Dinja, jleewt aule Dinja, höpt aule Dinja, steit aules derrch.

8   Leew fespält nienich. Öba wan doa Profetseijungen zenn, dee woarren fespälen; wan doa Tungen zenn dee woarren ophiarren; wan doa Wissenshoft es, daut woat feshwinjen.

9  Dan wie weeten en Poat un wie profetseijen en Poat.

10  Öba wan daut waut jefoadicht es kjemt, dan woat daut waut en Poat es waich jedönn woarren.

11  Aus ekj un Kjint wia, räd ekj aus un Kjint, ekj festunt aus un Kjint, ekj docht zoo aus un Kjint; öba aus ekj un Maun worrt, deed ekj kjinjaje Dinja waich.

12  Dan nü zee wie en un Späjel, fedunkelt, öba dan Jezecht too Jezecht. Nü weet ekj en Poat, öba dan woa ekj weeten zoo aus ekj jekjant zen.

13  Un nü bliewen Gloowen, Höpninj, un Leew, dize dree; öba de jratste fon dize es Leew.

[1] NU-Taikst last zoo daut ekj mach puchen.