12:1  Önen bedüarren es daut nich fedeenstlich fe mie toom puchen. Ekj woa too Fäashienen kömen un Öpenboarungen fon dem Harrn:

2  Ekj kjand un Maun en Kjristus dee doa fiatian Joa trigj,  aus en dem Kjarrpa weet ekj nich, ooda aus üt dem Kjarrpa weet ekj nich, Got weet, zoona worrt nop jejräpen nö dem dreden Himel.

3  Un ekj kjan zoonem Mentsch, aus en dem Kjarrpa ooda üt dem Kjarrpa weet ekj nich, Got weet,

4  woo dee nop jejräpen wia en Paradies nen un hiad onütspräakjliche Wiad, waut daut nich Jezatsmäsich es fe un Mentsch toom räden.

5  Fon zoonem woa ekj puchen; doch fon mie zelfst woa ekj nich puchen, büta en miene Shwakheiten.

6  Dan wan mie uk mucht jankerrn toom puchen, ekj woa nich un Noa zenn; dan ekj woa de Woarheit räden. Öba ekj hool mie trigj, doamet irrjent eena zul meeja fon mie denkjen as waut hee mie zit too zenn ooda hiat fon mie.

7  Un doamet ekj nich met eenmöl äwademöt opjehöwen zul woarren derrch dem Äwaflus fon Öpenboarungen, worrt mie un Dorrn en det Fleesh jejäwt, un Berechta fon Zötön toom mie shlönn, doamet ekj nich zul äwademöt opjehöwen woarren.

8  Wäajen dit Dinkj prachad ekj dem Harrn dree möl daut daut felöten mucht fon mie.

9  Un hee zäd too mie, “Miene Jnöd es jenüach fe die, dan miene Kjrauft es foadich jemäakt en shwakheit.” Doawäajens zeeja freidich woa ekj puchen en miene shwakheiten, daut de Krauft fon Kjristus mucht op mie rüjen.

10  Doawäajens näm ekj Plezhia en Shwakheiten, en Fäashmietungen, en Nooten, en Fefoljungen, en Angst, om Kjristus zients haulwen. Dan wan ekj shwak zen, dan zen ekj shtoakj.

11  Ekj zen un Noa jeworrden en puchen;[1] jie han mie bemust. Dan ekj haud zult jelöwt woarren fon jünt; dan en nusht wia ekj hinja de hechste Aposteln, wan ekj doch nusht zen.

12  Werrkjlich, de Täkjens fon un Apostel wiarren ütjefoadicht mank jünt met aule Äwawindunk, en Täkjens un Wundash un Mechtje Döten.

13  Dan en waut es daut daut jie jerinja zenn too aundre Kjoakjen, büta daut ekj zelfst wia nich ne Laust too jünt? Fejäwt mie dit onraichtet!

14  Nü fe det drede Möl zen ekj reed nö jünt too kömen. Un ekj woa nich ne Laust zenn too jünt; dan ekj zäkj nich waut jünt es, öba jünt. Dan de Kjinja zulen nich oplaijen fe de Elerrn, öba de Elerrn fe de Kjinja.

15  Un ekj woa freidlich üttölen un ütjenutst woarren fe jüne Zeelen; doch de dola ekj jünt leew, de weinja woa ekj jeleewt.

26  Öba mucht daut zenn zoo aus daut es, ekj wel jünt nich belausten. Öba doch, wielt ekj lestich zen, jreep ekj jünt met Lest!

17  Nutst ekj jünt üt derrch irrjent fon dee waut ekj nö jünt shekjt?

18  Ekj sporrnd Tietus aun, un shekt ons Brooda met am. Deed Tietus jünt ütnutsen? Jinkj wie nich en dem nämeljen Jeist? Jinkj wie nich en de zelwje Staupen?

19  Wada, jleew jie[2] daut wie ons entshuldjen too jünt? Wie räden ferr Got en Kjristus. Öba wie doonn aules, jeleewde, fe jüne Opbüjunk.

Fe’endad an too ent, Mensch too Mentsch

Efangeliejum too Eefanjeeliejum

20  Dan ekj zen angst, wan ekj köm, ekj woa jünt nich zoone finjen aus ekj wensch, un daut ekj woa bie jünt jefungen woarren zoone aus jie nich wenschten; doamet doa met eenmöl Striedariejen zenn, Aufgonsten, Oajanis, Äjenzechtichkjeiten, hinjarikjshet Jeräd, Pludarie, Hüachnäzichkjeit, Rumeldeis;

21  zust wan ekj wada köm, mien Got woat mie deemütjen mank jünt, un ekj woa fe fäle trüarren waut doa eeja jezindicht han un han nich Büsee jedönn fon Onreinichkjeiten, Hüararie, un Shomploozichkjeiten waut zee ütje’eewt han.

[1] NU-Taikst lat puchen üt.

[2] NU-Taikst Jie han jedockt fe un langet stoot….