10:1  Ekj zach noch een mechtjen Enjel rauf kömen fon dem Himel, jekjleedt met ne Wolkj. Un un Räajenbäujgen wia op zienem Kop, zien Jezecht wia aus de Zon, un ziene Feet aus Stendash fon Fia.

2  Hee haud un kjlienet Büak öp en ziene Haunt. Un hee zat zienem raichten Foot op de Zee un zienem linkjen Foot op det Launt,

3  un shräch met ne lüde Stem, aus wan un Leiw brelt. Aus hee rüt breld, zäwen Jewitash räden äare Stemen.

4  Nü aus de zäwen Jewitash äare Stemen hauden jerädt, wia ekj reed toom shriewen; öba ekj hiad ne Stem fon dem Himel too mie zaijen, “Zäajel de Dinja waut de zäwen Jewitash zäden, un doo dee nich döl shriewen.

5  De Enjel wäm ekj zach op de Zee un op det Launt stönn hoof ziene Haunt nö dem Himel

6  un shwua bie däm waut doa fe’ema un ema läwt, dee dem Himel un de Dinja waut doa benen zenn haud jemäakt, de Iad un de Dinja waut doa benen zenn, un de Zee un de Dinja waut doa benen zenn, daut doa nich lenja zul trigjehoolen woarren,

7  öba en de Däujgel wan de zäwenda Enjel blöst, wan hee bot dem blözen es, zaul det Jeheemnis fon Got jefoadicht woarren, zoo aus hee bestemd too ziene Deena de Profeeten.

8  De Stem waut ekj hiad fon dem Himel räd dan wada too mie un zäd, “Gö, nem det Büak waut öp es en dem Enjel ziene Haunt, dee doa op de Zee un op de Iad steit.“

9  Un ekj jink nö dem Enjel un zäd too am, „Jef mie det kjliene Büaksje.“ Un hee zäd too mie, „Nem un ät  daut; un daut woat dienem Buk beta mäaken, öba daut woat zoo zeet zenn aus Honich en dien Mül.“

10  Dan noom ekj det Kjlienet Büak üt dem Enjel ziene Haunt un eet daut op, un daut wia zoo zeet aus Honich en mien Mül. Öba aus ekj daut op jejäten haud, worrt mien Buk beta.

11  Un hee zäd too mie, “Dü motst profetseijen wäajen fäle Menschen, Natsjoonen, Tungen, un Kjenichs.”