7:1  Dan kjeemen wese fon de Foarizäja un Shreftjeliade toop nö am, waut wiarren fon Jeruzalem jekömen.

2  Nü aus zee wese fon ziene Jinja zajgen met onreine Henj äten, daut es, met onjewoshne Henj, fungen zee fäla.

3  Dan de Foarizäja un aul de Jüden doonn nich äten büta zee äare Henj han op un jewesen waich jewoshen, dan zee hoolen de Mooden fon de Eltestash.

4  Wan zee fon dem Moakjtplauts kömen, doonn zee nich äten büta zee waushen äare Henj. Un doa zenn fäle aundre Dinja waut zee doonn waut zee jekjräajen han un hoolen, zoo aus Kufels waushen, ooda Jeetjefäsa ooda Kopane Jefäsa, ooda Rübenkjen.

5  Dan früajgen de Foarizäja un Shreftjeliade am, „Wuarom gönn diene Jinja nich nö de Eltestash äare Mooden nö,[1] öba äten Broot met onjewoshne Henj?”

6  Hee auntwuad un zäd too ent, „Sheen haft Jezaija jeprofetseit fon jünt, jie Heichla, zoo aus daut jeshräwen es:

‚Dize Menschen iarren mie met äare Lepen,

               Öba äare Hoaten zenn wiet fon mie.

7            Un fejäfs bäden zee mie aun,

               Un liarren aus Liarren Menschen Jebooten.‘

8  “Dan zee laijen Got ziene Jebooten toozied, un hoolen zikj aun Menschen Mooden, Jeetjefäsa waushen un Kufels, un fäle zoone Dinja doo jie.”

9  Hee zäd too ent, „Sheen entlöt jie Got ziene Jebooten, daut jie muchten jüne äajene Mooden hoolen.

10  “Dan Moozes zäd, ‚Iat jünem Föda un jüne Muta‘; un, ‚Dee waut Föda ooda Muta ütshemt, löt am Doot jemäakt woarren.’

11  “Öba ekj zaij, ‚Wan un Mensch zaicht too zienem Föda ooda Muta, „Wautema fon Jewenst jie muchten jekjräajen han fon mie es Korrben: daut es, ne Göw too Got,

12  “dan löt jie am nich lenja irrjentwaut doonn fe zienem Föda ooda Muta,

13  “un mäaken Got zien Wuat nutsloos derrch jüne Mooden waut jie rauf jejäwt han. Un fäle zoone Dinja doo jie.“

14  Aus hee haud de Shoa nö zikj zelfst jeroopt, zäd hee too ent, „Horrcht nö mie, jieda’eena, un festöt:

15  “Doa es nusht waut en un Mensch nen jeit fon büten waut am kaun enshwienn; öba de Dinja waut üt am rüt kömen, daut zenn de Dinja waut am enshwienn.

16  “Wan irrjent eena Uarren haft toom hiarren, löt am hiarren!”[2]

17  Aus hee en un Hüs wia nen jekömen, waich fon de Shoa, früajgen ziene Jinja am wäajen det Jlikjnis.

18  Un hee zäd too ent, „Ze jie uk zoo önen Festentnis? Fenäm jie nich daut waut en un Mensch nen jeit fon büten kaun am nich enshwienn,

19  “wiels daut jeit nich en zien Hoat nen öba en dem Buk, un woat rüt jedönn , un zoo reinicht aulet Äten?“

20  Un hee zäd, „Waut üt un Mensch rüt kjemt, daut mäakt am onrien.

21  “Wiels fon benen, üt Mensch zien Hoat, kömen beeze Jedanken, Eehezinden, Hürarie, Merrdash,

22  “Stälzucht, Aufgonst, Beezichkjeiten, Lest, Shomploozichkjeiten, un beezet Üajg, Lestrungen, Stoltheit, Domheit.

23  “Aul dize beeze Dinja waut rüt kömen fon benen mäaken un Mensch onrien.“

24  Fon doa stunt hee up un jinkj nö de Jäajent fon Türos un Ziedön. Un hee jinkj en un Hüs nen un wul daut kjeena daut zul weeten, öba hee kun nich festäaken bliewen.

25  Dan ne junge Frü dee doa ne Dochta haud met un onreinen Jeist hiad fon am, un zee kjeem un fol bie ziene Feet han.

26  De Frü wia Jriechish, ne Zierö Fonieshen bie Jeburrt, un zee hilt aun met am fräujgen toom dem Jeist üt äare Dochta rüt shmieten.

27  Öba Jeezus zäd too arr, „Löt de Kjinja iasht jefelt zenn, dan daut es nich goot de Kjinja äa Broot too nämen un daut nö de Hunjkjes too shmieten.”

28  Un zee auntwuad un zäd too am, „Jö, Harr, doch zoogoa de Hunjkjes unja dem Desh äten fon de Kjinja äare Kjreemels.”

29  Dan zäd hee too arr, „Fe dize Zaij gö dienem Waich; de Diewel es üt diene Dochta rüt jegönn.”

30  Un aus zee wia nö äa Hüs jekömen, funk zee daut de Diewel wia rüt jegönn, un äare Dochta läch op det Bad.

31  Wada feleet hee de Jäajent fon Türos un Ziedön, un kjeem derrch de med fon de Jäajent fon Diekapolis nö de Galiläjashe Zee.

32  Dan brochten zee nö am eenem waut doa doof wia, un un hindanis haud toom räden, un zee prachaden am ziene Haunt op am too Laijen.

33  Un hee noom am too zied fon de Shoa, un deed ziene Finjash en ziene Uarren, un späch un shiad ziene Tung aun.

34  Dan kjikjt hee nop nö dem Himel, un zeft, un zäd too am, “Efata,” daut es, “Woa öp Jedönn.”

35  Fuats jinjen ziene Uarren öp, un de tungen Hindanis worrt loos, un hee räd kloa.

36  Dan beföl hee daut zee zulen kjeenem zaijen; öba de dola hee ent beföl, de breeda  müaken zee daut bekaunt.

37  Un zee wiarren äwademöt jestaunt, un zäden, „Hee haft aule Dinja goot Jedönn. Hee mäakt beides de Doowe hiarren, un de Stome räden.“

[1] Friezen, Fäashreften.

[2] NU-Taikst lat dize Farrsht üt.