Kapitel 2 1 JEHANES
2:1 Miene kjliene Kjinja, dize Dinja shriew ekj nö jünt, zoo daut jie nich mäajen zindjen. Un wan irjenteena zindicht, wie han un Öfköt met dem Föda, Jeezus Kjristus de Jeraichta.
2 Un hee zelfst es de Befrädjunk fe onze Zinden, un nich bloos fe onze öba uk fe de gaunse Welt.
3 Nü derrch dit weet wie daut wie am kjann, wan wie ziene Jebooten hoolen.
4 Dee waut zaicht, “Ekj kjan am,” un helt nich ziene Jebooten, es un Läajna, un de Woarheit es nich en am.
5 Öba wäa’ema zien Wuat helt, werrkjlich de Leew fon Got es folkömen en am. Derrch dit weet wie daut wie en am zenn.
6 Dee waut zaicht hee blift en am zul zelfst kraikt zoo waundeln aus hee waundeld.
7 Breeda,[1] ekj shriew kjeen niejet Jeboot nö jünt, öba un oolet Jeboot, waut jie fon dem Aunfank jehiat han. Det oolet Jeboot es det Wuat waut jie fon dem Aunfank hiaden.
8 Wada, un niejet Jeboot shriew ekj nö jünt, woon Dinkj doa zoo es en am un en jünt, wiels de Diestanis jeit waich, un det woare Licht shient nü öl.
9 Dee waut zaicht he es en det Licht, un haust zienem Brooda, es en Diestanis bot nü.
10 Dee waut zienem Brooda leewt blift en det Licht, un doa es kjeene Uazäak toom hanfaulen en am.
11 Öba dee waut zienem Brooda haust es en Diestanis un waundelt en Diestanis, un weet nich wua hee han jeit, wiels de Diestanis haft ziene Üajgen feblendt.
12 Ekj shriew nö jünt, kjliene Kjinja,
Wiels jüne Zinden zenn jünt fejäwt om zienem
Nömens haulwen.
13 Ekj shriew nö jünt, Födash,
Wiels jie han däm jekjant dee fon dem Aunfank
wia.
Ekj shriew nö jünt, junge Mana,
Wiels jie han dem Beezen äwatstönn.
Ekj shriew nö jünt, kjliene Kjinja
Wiels jie han dem Föda jekjant.
14 Ekj ha jünt jeshräwen, Födash,
Wiels jie han däm jekjant waut fon dem
Aunfank wia.
Ekj ha jünt jeshräwen, junge Mana,
Wiels jie zenn stoakj, un Got zien Wuat blift en
jünt,
Un jie han dem Beezen äwastönn.
15 Leewt nich de Welt ooda de Dinja en de Welt. Wan irrjenteena de Welt leewt, de Leew fon dem Föda es nich en am.
16 Dan aules waut en de Welt es, det jielen fon det Fleesh, det jielen fon de Üajgen, de Stoltheit fon det Läwen, es nich fon dem Föda öba es fon de Welt.
17 Un de Welt fejeit, un det jielen doafon; öba dee waut dem Welen fon dem Föda deit blift fe’ema.
18 Kjliene Kjinja, daut es de latste Stund; un zoo aus jie jehiat han daut de Auntiekjrist kjemt, kraikt zoo zenn nü öl fäle Autiekjristen jekömen, derrch waut wie weeten daut daut de latste Stund es.
19 Zee jinjen rüt fon ons, öba zee wiarren nich fon ons; dan wan zee wiarren fon ons jewast, wuaden zee zenn met ons jebläwen; öba zee jinjen rüt daut zee muchten jeöpenboat woarren, daut kjeene fon ent fon ons wiarren.
20 Öba jie han ne Bezaulwunk fon dem Heiljen, un jie weeten aule Dinja.
21 Ekj ha nich nö jünt jeshräwen wiels jie weeten de Woarheit nich, öba wiels jie dee weeten, un daut kjeen Läj fon de Woarheit es.
22 Wäa es un Läajena öba dee waut festrit daut Jeezus de Kjristus es? Dee es un Auntiekjrist waut dem Föda un dem Zän festrit.
23 Wäa’ema dem Zän festrit haft uk nich dem Föda; dee waut dem Zän bekjant haft dem Föda uk.
24 Doawäajens löt daut en jünt bliewen waut jie fon dem Aunfank jehiat han. Wan daut en jünt blift waut jie fon dem Aunfank hiaden, woa jie uk en dem Zän bliewen un en dem Föda.
25 Un dit es de Fespräakjunk waut hee ons fespräaken haft, det eewjet Läwen.
26 Dize Dinja ha ekj nö jünt jeshräwen wäajen dee waut jünt fezäkjen too feleiden.
27 Öba de Zaulwunk waut jie han jekjräajen fon am blift en jünt, un jie han daut nich needich daut irrjenteena jünt liat; öba zoo aus de zelwje Bezaulwunk jünt äwa aule Dinja liat, un es woa, un es nich un Läj, un kraikt zoo aus jünt daut es jeliat worrden, woa jie[2] en am bliewen.
28 Un nü, kjliene Kjinja, bliewt en am, daut wan hee aunshient, daut wie mäajen Troost han un nich ons shämen bruken ferr am wan hee kjemt.
29 Wan jie weeten daut hee jeraicht es, dan weet jie daut jieda’eena waut Jeraichtichkjeit eewt es fon am jeboorren.
[1] NU-Taikst last Jeleewde.
[2] NU-Taikst last jie bliewen.