Kapitel 11 1 KORINTA
11:1 Ziet zoo aus ekj zen, kraikt zoo aus ekj zoo zen aus Kjristus es.
2 Nü ekj preiz jünt, Breeda, daut jie mie aun dem Denkj hoolen en aule Dinja un de Orrdnungen hoolen kraikt zoo aus ekj dee äwajeef nö jünt.
3 Öba ekj wel han daut jie zulen weeten daut de Kop fon jieda Maun es Kjristus, un de Kop fon de Frü es de Maun, un de Kop fon Kjristus es Got.
4 Jieda Maun waut bädt ooda profetseit, met zienem kop bedaikt, oniat zienem Kop.
5 Öba jieda Frü waut bädt ooda profetseit met äa Kop onbedaikt oniat äarem Kop, dan daut es eent un det zelwjet Dinkj aus wan äa Kop jeshäat wia.
6 Dan wan ne Frü nich bedaikt es, löt arr jeshäat zenn. Öba wan daut shaundhauft es fe ne Frü jeshorrn ooda reziat too zenn, löt arr bedaikt zenn.
7 Dan un Maun zul zienem Kop nich bedaikjen, wiels hee es det Aufbilt un Harrlichkjeit fon Got; öba ne Frü es de Harrlichkjeit fon Maun.
8 Dan un Maun es nich fon de Frü öba de Frü fon dem Maun.
9 Nü de Maun wia nich jemäakt fe de Frü, öba de Frü fe dem Maun.
10 Fe dize Uazäak zul de Frü un Täkjen fon Machtraicht op äarem Kop han, wäajen de Enjeln.
11 Doch, de Maun es nich önen de Frü, uk nich de Frü önen dem Maun, en dem Harrn.
12 Dan zoo aus de Frü fon dem Maun kjeem, zoo kjemt de Maun uk derrch de Frü; öba aule Dinja zenn fon Got.
13 Recht mank jünt zelfst. Es daut aunstendich fe ne Frü too Got too bäden met äarem Kop onbedaikt?
14 Liat nich Natüa zelfst jünt daut wan un Maun lange Hoa haft, daut es ne onia too am?
15 Öba wan ne Frü lange Hoa haft, daut es ne Harrlichkjeit too arr; dan äare Hoa zenn ärr[1] jejäwt fe un Bedaikjnis.
16 Öba wan irrjenteena striedent denkjt, wie han kjeene zoone Mood, uk nich de Kjoakjen fon Got.
17 Nü en dize Lia jäwen, löw ekj jünt nich, wiels jie kömen toop nich fe bäta öba fe oaja.
18 Dan iashtens, wan jie toop kömen aus ne Kjoakj, ekj hia daut doa zenn Deelungen mank jünt, un en Poat jleew ekj daut.
19 Dan doa moten uk Errgloowes zenn mank jünt, daut dee waut gootheeten muchten aunerkjant zenn mank jünt.
20 Doawäajens wan jie toop kömen en eene Städ, daut es nich dem Harrn zien Öwentmöl too äten.
21 Dan en äten, jieda eena fon jünt nemt zien äjenet Öwentkost ferr de aundre; un eena es hungrich un de aundra es fol jedrunken.
22 Waut! Ha jie nich Hieza toom benen äten un drinkjen? Ooda fe‘achjt jie de Kjoakj fon Got un feshaunden dee waut nusht han? Waut zaul ekj zaijen too jünt? Zaul ekj jünt löwen en dit? Ekj löw jünt nich!
23 Dan ekj kjräch fon dem Harrn daut waut ekj jünt uk äwajeef: daut de Harr Jeezus en de zelwje Nacht en woone hee ferödt wia, noom Broot;
24 un aus hee haud dank jejäwt, brüak hee daut un zäd, “Nämt, ät;[2] dit es mien Kjarrpa waut jebräaken es[3] fe jünt; doot dit toom mie aun dem Denkj hoolen.“
25 En dem Zelwjen waich noom hee det Kufel nö Öwentkost un zäd, “Dit Kufel es de Nieje Febinjunk en mien Bloot. Dit doot zoo fäaken aus jie daut drinkjen mie aun dem Denkj too hoolen. „
26 Dan zoo fäaken aus jie dit Broot äten un dit Kufel drinkjen, mäak jie dem Harrn zienem Doot bekaunt bot hee kjemt.
27 Doawäajens wäa’ema dit Broot at ooda dit Kufel fon dem Harrn onwirrdich drinkjt woat shuldich zenn fon dem Kjarrpa un det Bloot[4] fon dem Harrn.
28 Öba löt un Mensch zikj zelfst nözakjen, un dan löt am fon det Broot äten un fon det Kufel drinkjen.
29 Dan dee waut onwirrtich at[5] un drinkjt at un drinkjt Jerecht too zikj zelfst, un unjasheedt dem Harrn zienem[6] Kjarrpa nich.
30 Fe dize Uazäak zenn fäle shwak un kjrenkjlich mank jünt, un fäle shlöpen.
31 Dan wan wie ons zelfst wuaden Rechten, wuad wie nich jerecht woarren.
32 Öba wan wie jerecht zenn, ze wie jeströft bie dem Harrn, daut wie nich muchten fedaumt woarren met de Welt.
33 Doawäajens, miene Breeda, wan jie toop kömen toom äten, wacht eena fe dem aundrem.
34 Öba wan irrjent eena hungrich es, löt am tüs äten, doamet jie nich toop kömen fe Jerecht. Un det äwajet woa ekj en de Orrdninj stalen wan ekj köm.
[1] M-Text lat arr üt.
[2] NU-Taikst lat nämt, ät üt.
[3] NU- Taikst lat jebräaken üt.
[4] NU-un M-Taikst läzen det Bloot.
[5] NU-Taikst lat üt onwirrtich.
[6] NU-Taikst lat üt dem Harrn zienem.