2:1  Dan jie zelfst weeten, Breeda, daut ons nö jünt kömen wia nicht fenusht.

2  Öba zoogoa,[1] nö däm daut wie eeja jeläden hauden un wiarren haiksh fehaundelt bie Filipie, zoo aus jie weeten, wia wie driest en onzem Got det Eefanjeeliejum fon Got too jünt too räden en fäl jäajenstaunt.

3  Dan onze Femönunk kjeem nich üt Fäla ooda Onreinichkjeiten, un nich fon Lest.

4  Öba zoo aus wie gootheeten bie Got toom fetrüt zenn met det Eefanjeeliejum, zoo räd wie uk, nich toom Menschen jefaulen, öba Got dee onze Hoaten proowt.

5  Dan too kjeene Tiet brukt wie shmeichelje Wiad, zoo aus jie weeten, uk nich ne Daikj fe Aufgonst, Got es onze Seij.

6  Un wie zochten uk nich fe Harrlichkjeit fon Mensch, nich fon jünt ooda fon aundre, daut wie muchten Felangungen mäaken aus Aposteln fon Kjristus.

7   Öba wie wiarren Zaunftmütich mank jünt, zoo aus ne Muta nö äare äjene Kjinja oppaust.

8  Un aus wie ons zoo bangden nö jünt, wia ons daut nich bloos jefaulent det Eefanjeeliejum nö jünt too jäwen, öba onze äjene Läwes, wiels jie wiarren fäl wiat jeworrden too ons.

9  Jünt denkjt doch, Breeda, onze Oabeit un Jeraka; dan wiels wie Dach un Nacht oabeiden daut wie nich muchten ne Laust zenn too jünt,  prädicht wie too junt det Eefanjeeliejum fon Got.

10  Jie zenn Seijen, un Got uk, woo heilich un jeraicht un önen Shult wie ons fehilden mank jünt, dee doa jleewen;

11  zoo aus jie weeten woo wie jieda eenem fon jünt femönden un treesten un opfodaden,[2] zoo aus un Föda ziene äjene Kjinja,

12  daut jie zulen un Waundel han waut Got wiat es, dee jünt en zien äjenet Rikj un Harrlichkjeit nen roopt.

13  Dan fe dize Uazäak dank wie uk Got önen nöjäwen, wiels aus jie Got zien Wuat aunnoomen, woont jie fon ons hiaden, welkömd jie daut nich aus det Wuat fon Mensch, öba zoo aus daut es en Woarheit, Got zien Wuat, waut doa feshlachzom shauft en jünt, dee doa jleewen.

14  Dan jie, Breeda, worrden nöfolja fon Got ziene Kjoakjen waut en Jüdäja zenn en Kjristus Jeezus. Dan jie leeden wese fon de nämelje Dinja fon jüne äjene Laundesmana, kraikt zoo aus zee deeden fon de Jüdäjen,

15  dee doa beides dem Harrn Jeezus un äare äjene Profeeten Doot müaken, un han ons fefolcht; un dee jefaulen Got nich un zenn aule Menschen jäajenäwa,

16  un febeeden ons too de Heiden too räden daut dee muchten jeradt woarren, zoo aus ema de Möt fon äare Zinden opfelen; öba Wut es op ent nop jekömen bot det wietste.

17  Öba wie, Breeda, wiels wie fe un stootsje fon jünt waich jenömen wiarren fon jüne jäajenwuat, nich en Hoat, proowd wie noch dola jiarren jün Jezecht too zeenn met un grooten felangen.

18  Doawäajens wul wie nö jünt kömen, zoogoa ekj, Paulus, Tiet nö Tiet, öba Zötön hindad ons.

19  Dan waut es onze Höpninj, ooda Freid, ooda freidens Kroon? Zenn daut nich zoogoa jie en de jäajenwuat fon onzem Harrn Jeezus Kjristus bie zienem Kömen?

20  Dan jie zenn onze Harrlichkjeit un Freid.

[1] NU-Text and M-Text omit even.

[2] NU- un M. Taikst läzen prachaden.