1  De Eltesta,

Too de ütjewälde Frü un äare Kjinja, wäm ekj leew en de Woarheit, un nich bloos ekj, öba uk aul dee waut de Woarheit jekjant han,

2 wäajen de Woarheit waut en ons blift un woat fe’ema met ons zenn:

3  Jnöd, Errboarmunk, un Fräd woat met jünt zenn fon Got dem Föda un fon dem Harrn Jeezus Kjristus, de Zän fon dem Föda, en Woarheit un Leew.

4  Ekj freid mie zeeja daut ekj wese fon diene Kjinja funk waut en Woarheit jinjen, zoo aus wie Jeboot jekjräajen han fon dem Föda.

5  Un nü pracha ekj met die, Frü, nich aus wan ekj un niejet Jeboot too die shriew, öba daut waut wie han jehaut fon dem Aunfank: daut wie eena dem aundren leewen.

6  Dit es Leew, daut wie waundeln nö zien Jeboot nö. Dit es det Jeboot, daut zoo aus jie jehiat han fon dem Aunfank daut jie doabenen gönn zulen.

7  Dan fäle Feleida zenn rüt jegönen en de Welt nen waut Jeezus Kjristus nich bekjanen aus jekömen en det Fleesh. Dit es un Feleida un un Auntiekjrist.

8  Zeet nö jünt zelfst, daut wie nich dee Dinja feliarren waut wie fäa jeshauft han, öba daut wie mäajen ne fole Fejeltunk kjrian.

9  Wäa’ema äwaträdt un blift nich en de Lia fon Kjristus haft nich Got. Dee waut en de Lia blift haft beides dem Föda un dem Zän.

10  Wan irrjenteena nö jünt kjemt un brinkjt  nich dize Lia, nämt däm nich en jün Hüs nen un jreest am uk nich;

11  dan dee waut am jreest haft deel en ziene beeze Döten.

12  Wiels ekj noch fäle Dinja ha nö jünt too shriewen, wensch ekj nich daut too doonen met Papia un Tint; öba ekj Höp nö jünt too kömen un Jezecht too Jezecht too räden, daut onze Freid mucht fol zenn.