10:1  Nü ekj, Paulus, ekj zelfst pracha met jünt derrch de Zaunftmüt un Jelindichkjeit fon Kjristus, dee doa en Jäajenwuat läach es mank jünt, öba wan ekj waich zen dan zen ekj driest too jünt.

2  Öba ekj pracha jünt daut wan ekj en jüne Jäajenwuat zen, ekj mucht driest zenn met det Toofetrüjen derrch woont ekj mie fäajenömen ha driest too zenn jäajen wese, dee fon ons denkjen daut wie nö det Fleesh nö waundeln.

3  Dan wan wie uk en det Fleesh waundeln, wie kjriejen nich nö det Fleesh nö.

4  Dan de Jewäarren fon ons kjriejen zenn nich Fleeshlich öba mechtich en Got toom Fastinj döl rieten,

5  waut Striedungen döl shmieten un jieda hüajget Dinkj waut zikjzelfst op häwt jäajen de Wisenshoft fon Got, un brinjt jieda Jedank jefangen too de Jehoorrzomkjeit too Kjiristus,

6  un es reed aule Onjehoorrzomkjeit too ströfen wan jüne Jehoorzomkjeit errfelt es.

7  Kjikj jie nö Dinja doanö woo daut fon büten zit? Wan irrjent eena äwatsiecht es en zikjzelfst daut hee too Kjristus jehiat, löt am dit wada en zikj zelfst bedenkjen, daut kraikt zoo aus hee Kjristus ziena es, kraikt zoo ze wie Kjristus ziene.[1]

8  Dan wan ekj uk zul un bät meeja puchen wäajen onze[2] Machtraicht, woone de Harr ons jeef toom opbüjen nich toom jünt fenichten, ekj woa mie nich shämen,

9  doamet zikj daut nich zoo shient daut ekj jünt fe’engst met Breew.

10  “Dan ziene Breew,” zaijen zee, “zenn wichtich un kjraftich, öba ziene kjarrpaliche Jäajenwuat es shwak, un ziene Räd es nich too fedräujgen.“

11  Löt zoone Perzoon dit bedenkjen, daut waut wie zenn en Wiad derrch Breew wan wie waich zenn, zoone woa wie uk zenn en Döt wan wie doa zenn.

12  Dan wie wäujgen ons zelfst nich met ent too talen ooda jlikj too stalen met dee waut zikj zelfst löwen. Öba dee, waut zikj mäten mank zikj zelfst bie zikj zelfst, un fejlikjen zikj zelfst mank zikj zelfst zenn nich Weiz.

13  Wie, doch, woarren nich äwademöt puchen, öba bena de Jrensen fon dem Kjreis woonem Got ons jedeelt haft, un Kjreis woona äwarüt jünt enhelt.

14  Dan wie straikjen ons nich äwalich zeeja üt (aus wan onze Machtraicht nich bot jünt räkjt), dan daut wia nö jünt daut wie kjeemen met det Eefanjeeliejum fon Kjristus;

15  un wie puchen nich fon Dinja äwademöt, daut es, en aundre Menschen äare Oabeit, öba höpen daut zoo aus jün Gloowen toonemt, woa wie zeeja fejratat zenn fon jünt en onzem Kreis,

16  toom det Eefanjeeliejum prädjen en de Jäajenden febie jünt, un nich toom puchen en un aundrem Mentsch ziene Lienje fon Oabeit.

17  Öba “dee waut prachtfol es, löt am en dem HARRN prachtfol zenn.“^{Jer 9:24}

18  Dan nich dee waut zikj zelfst löwt es gootjestampelt, öba dee wäm de Harr löwt.

[1] NU-Taikst last kraikt zoo ze wie.

[2] NU- Taikst lat onze üt.