2:1  Öba doa wiarren uk faulshe Profeeten mank de Mentshen, kraikt zoo aus doa uk faulshe Liarash mank jünt zenn, dee doa fedoawende Errlia nen brinjen, un festrieden zoogoa dem Harrn dee ent koft, un brinjen haustje Fedoawnis op zikjzelfst.

2 Un fäle woarren äare fedoawende Wäaj foljen, wäajen wäm de Waich fon Woarheit jelastat woat.

3  Derrch jielen woarren zee Woa mäaken fon jünt met auflokende Wiad; fe un langet Stoot es äa Jerecht nich aun dem stilstaunt jewast, un äare Fedoawnis shlapt nich.[1]

4  Dan wan Got nich de Enjeln spoad waut zindijden, öba shmeet dee rauf nö de Hal un äwajeef ent en Kjäden fon diestanis nen, toom jehoolen woarren fe Jerecht;

5 un spoad nich de oole Welt, öba rad Nö’a, eent fon acht Mentshen, un prädja fon Jeraichtichkjeit, un brocht de Äwashwamunk op de Welt fon de Onjetelje;

6 un dreid de Städa fon Zodom un Gömoorah en Aush nen, un fedaumd ent too Fedoawnis, un müak ent un Fäabilt too dee waut nöhäa wuaden onjetlich läwen;

7 un rad dem jeraichten Lot, dee doa bedrekjt wia met det shwienshet Läwenswaundel fon de Beeze

8  (dan dee jeraichta Maun, waut doa mank ent wönd, tüaleid ziene jeraichte Zeel fon Dach bot Dach derrch äare jezatslooze Döten zeenn un hiarren)

9  dan de Harr weet woo de jetelje üt Proowungen rüt too raden un de onjeraichte too hoolen unja Ströf fe dem Jerechtsdach,

10  un opoatlich dee waut waundeln nö det Fleesh nö en det jielen fon Onreinichkjeiten un Machtraichtje fe’achten,

11  wua Enjeln, dee doa jrata en Krauft un Macht zenn, brinjen nich shempende Kläujgen jäajen ent ferr dem Harrn.

12  Öba dize, zoo aus Natüarrliche Beesta, jemäakt toom jriepen un fenichten, räden Lastrungen fon de Dinja waut zee nich festönn, un woarren gauns fekömen en äat äjenet Fedoawnis,

13  un woarren dem Loon kjrian fon äare Onjeraichtichkjeit, zoo aus dee waut det Plezhia talen toom äwadach romshwienn. Zee zenn Plaken un Pekjels, un shwienn rom en äare äjene shienheilichkjeiten, wiels zee met jünt fasten,

14  un han Üajgen fol fon de Eeheezind un kjenn nich ophiarren met zindjen, lokende onbestendje Zeelen. Zee han un Hoat beliat en neidende Eewungen, un zenn fefluchte Kjinja.

15  Zee han dem raichten Waich felöten un zenn febiestat jegönn, un han Balam dem Zän fon Biejoar jefolcht, dee dem Loon fon Onjeraichtichkjeiten leewd;

16  öba hee wia femönt fe ziene Jezatsloozichkjeiten: un doma Äzel waut doa räd met un Mensch ziene Stem un hilt dem Profeet trigj fon Errzen.

17  Dit zenn Borrms önen Wöta, Wolkjen jedräacht bie un Kjriezelwint, fe wäm det dunklet un diestanis es opbewoat fe’ema.

18  Dan wan zee groote opjeshwolne Wiad fon Ladichkjeiten räden, loken zee derrch de Fleesheslosten, derrch Shomploozichkjeiten, dee waut werrkjlich zenn waich jekömen[2] fon dee waut en errende Wäaj läwen.

19  Wiels zee ent Frieheit fespräakjen, zenn zee zelfst Sklöwen fon Fedoawnis; dan bie wäm irrjenteena es äwakömen, bie däm es hee uk en Sklöwarie jebrocht.

20  Dan wan, nö däm daut zee de shwienarie fon de Welt zenn waich jekömen derrch de Wisenshoft fon dem Harrn Jeezus Kjristus, zee zikj wada enwekjeln en dee un zenn äwakömen, det latste Enj fon ent es oaja aus de Aunfank.

21  Dan daut wuad zenn bäta jewast fe ent wan zee niemöls hauden dem Waich fon Jeraichtichkjet jewist, dan wan zee däm jewist han, toom fon det heiljet Jeboot waich dreijen waut ent äwajäwt wia.

22  Öba daut es pesiat too ent nö de woare Zaij nö: „Un Hunt es trigj jegönn nö zien äjenet Kolkj,“^{Spr 26:11}  un, „Ne  Zäaj, waut zikj jewoshen haud, trigj nö äat em Blot weelen.”

[1] M-Taikst last woat nich.

[2] NU-Taikst last kömen shlaicht waich.