3:1  Jeleewde, ekj shriew nü nö jünt dem tweeden Breef, en beides en woone ekj jüne reine Zens opria derrch jünt denkjen halpen,

2  daut jie muchten de Wiad bedenkjen waut ferhäa jerädt wiarren derrch de Heilje Profeeten, un fon ons Jeboot,[1] de Aposteln fon dem Harrn un Rada,

3  wiels jie weeten iashtens dit; daut Spata woarren kömen en de latste Däujgel, waut en äare äjene jielungen waundeln,

4  un zaijen, “Wua es de Fespräakjunk fon zienem Kömen? Dan fon don aus de Födash enshleepen, hoolen aule Dinja zoo aun aus dee fon dem Aunfank fon de Kreejatüa wiarren.“

5  Dan dit zenn zee welich toom fejäten: daut derrch Got zien Wuat wiarren de Himels fon oole Tiet, un de Iad stunt üt det Wöta rüt,

6  derrch woont de Welt waut don wia fekjeem, wiels dee wia Äwajeshwomen met Wöta.

7  Öba de Himels un de Iad waut nü bewoat zenn derrch det nämeljet Wuat, woarren jehoolen fe Fia bot dem Dach fon Rechtunk un fedoawnis fon onjetelje Mentshen.

8  Öba, jeleewde, fejät dit eene Dinkj nich, daut met dem Harrn es een Dacha zoo aus düzent Joa, un düzent Joa zoo aus een Dach.

9  De Harr es nich shlüazom äwa ziene Fespräakjunk, zoo aus wese shlüarren talen, öba es lang Jeduldich täajen ons, nich welich daut irrjenteena zul fekömen öba daut aule zulen too Busee kömen.

10  Öba dem Harrn zienem Dach kjemt aus un Deef en de Nacht, en woonem de Himels woarren feshwinjen met un grootet Jelüd, un de Gruntzachen woarren feshmelten met groote Het; beides de Iad un de Woakjen waut doa benen zenn woarren febrent woarren.[2]

11  Doawäajents, wiels aul dize Dinja woaren loos jelöten woarren, waut fone zorrt Mentshen zul jie zenn en un heiljet Läwenswaundel un en Jetlichkjeit,

12  wiels jie doanö zäkjen, un spooden dem Kömen fon Got zienem Dach, wäajen woonem de Himels woarren loos jelöten woarren, wiels dee aun Fia zenn, un de Gruntzachen woarren feshmelten met groote Het.

13  Öba doch wie, nö de Fespräakjunk nö, lüarren nö nieje Himels un ne nieje Iad en woone Jeraichtichkjeit wönt.

14  Doawäajents, Jeleewde, wiels wie ferrwoats kjikjen nö dize Dinja, löt ons flietich zenn toom jefungen woarren bie am en Fräd, önen ne Plak, un Fälaloos;

15  un bedenkjt daut de Lankjeduldichkjeit fon onzem Harrn es Radunk, zoo aus ons jeleewda Brooda Paulus, nö de Weisheit nö waut am jejäwt wia, haft too jünt jeshräwen,

16  zoo aus en aul ziene Breew, un rädt en dee fon dize Dinja, en woone doa wese Dinja shwoa too festönn zenn waut de Onjeliade un Onstaunthauftje Mentshen fedreijen too äare äjene Fedoawnis, zoo aus zee de äwaje Shreften uk doonn.

17  Doawäajens jie, jeleewde, wiels jie dit weeten en dem Ferüt, paust op daut jie nich uk faulen fon jüne äjene Staunthauftichkjeit.

18  öba waust en de Jnöd un Wisenshoft fon onzem Harrn un Rada Jeezus Kjristus. Too am zie Harrlichkjeit beides nü un fe’ema. Amen.

[1] NU-un M-Taikst läzen Jeboot fon de Aposteln un jünem Harrn un Rada ooda Jeboot fon jüne Aposteln fon dem Harrn un Rada.

[2] NU-Taikst last köl jelaicht ooda köl jefungen.