2:1  Dü doawäajents, mien Zän, zie stoakj en de Jnöd waut en Jeezus Kjristus es.

2  Un de Dinja waut jie jehiat han fon mie mank fäle Seijen, äwajäwt dize nö trüje Mana dee uk woarren kjenn aundre liarren.

3 Jie doawäajens, moten Shwiarichkjeiten fedräujgen zoo aus un gooda Zuldöt fon Jeezus Kjristus.

4 Kjeena waut kjriejen deit febinjt zikj zelfst en de Zachen fon dit Läwen, daut hee mucht däm jefaulen waut am haft enjeshräwen aus un Zuldöt.

5 Un uk wan irrjent eena kjampft en un Kaumpf, hee es nich jekjreent büta hee kjampft nö de Räajelen nö.

6  De shwoa shaufenda Foarrma mot de iashta Deelnäma zenn fon ziene Frucht.

7 Bedenkjt waut ekj zaij, un mucht[1] de Harr jünt Festentnis jäwen en aule Dinja.

8 Hoolt aun dem Denkj daut Jeezus Kjristus, de Zöt fon Dawied, wia opjerecht fon de Doodes nö mien Eewanjeeliejum nö,

9 fe waut ekj Trubel lied aus eena waut shlaichtet deit, zoogoa bot dem Punkt fon Kjäden; öba Got zien Wuat es nich jekjädt.

10  Doawäajens fedräujg ekj aule Dinja om de Ütjewälde äats haulwen, daut zee uk muchten det Eefanjeeliejum kjrian waut en Jeezus Kjristus es met eewje Harrlichkjeit.

11  Dit es ne trüje Zaij:

Dan wan wie aula storrwen met am,

Zel wie uk aula läwen met am.

12     Wan wie üthoolen,

Woa wie uk met am rejiarren.

Wan wie am aufzaijen,

Hee woat ons nich aufzaijen.

13  Wan wie Ontrü zenn, hee blift Trü: hee kaun zikj nich festrieden.

14  Halp ent dize Dinja aun dem Denkj too hoolen, befäl ent ferr dem Harrn nich too sträwen äwa Wiad fe kjeen Jewenst, too dem Fedoawnis fon de Toohiara.

15  Zie flietich die zelfst ferrr Got too präzentiarren aus aunjenäm, un Oabeida waut zikj nich brukt shämen derrch det Wuat fon Woarheit raicht sheeden.

16  Öba shü onsiemlichet un nutsloozet jeblauba, dan dee woarren meeja Gotloozichkjeiten toonämen.

17  Un äare Berecht woat spreeden aus Kjräft. Haimenäjus un Failietus zenn fon dize Zorrt,

18  dee doa je’errt zenn fon de Woarheit, un zaijen daut de Operstönunk es öl febie; un zee  äwashmieten dem Gloowen fon wese.

19  Doch de fausta Grunt fon Got steit, un haft dizem Zäajel: “De Harr kjant dee waut ziene zenn,” un,  “Löt jieda eenem dee dem Nömen fon Kjristus[2] aunjeft Onjeraichtichkjeit felöten.“

20  Öba en un grootet Hüs zenn fäle Jefäsa fon Golt un Zelwa, öba uk fon Holt un Leem, wese too Ia un wese too Onia.

21  Doawäajents wan irrjenteena zikj reinicht fon det latste, dee woat un Jefäs zenn too Ia, jeheilicht un brukboa fe dem Meista, reed jemäakt fe jieda goodet Woakj.

22  Fläj fon jüjgent Lesten; foa jeraichtichkjeit nö, Gloowen, Leew, Fräd met dee waut aun dem Harrn roopen üt un reinet Hoat.

23  Öba meidt noarishe un onwisende Fezäkjungen, wiels dee brinjen Sträwungen.

24  Un un Sklöw fon dem Harrn mot nich strieden öba zaunftmütich zenn too aule; de mäajlichkjeit han toom unjarechten, jeduldich,

25  en Deemütichkjeit dee traichstalen waut jäajenaun zenn, wan Got ent fleicht mucht met Büsee beshenkjen, zoo daut zee muchten de Woarheit weeten,

26  un daut zee muchten too äare Jezenen kömen un de Shleng fon dem Diewel waichkömen, wiels zee zenn jefangen jenömen zienem Welen too doonn.

[1] NU-Taikst last de Harr woat jünt jäwen.

[2] NU un M-Taiksten läzen de Harr.