1:1  Jakoobus, un Sklöw fon Got un fon dem Harrn Jeezus Kjristus, Too de Twalw Stam waut breet fespreedt zenn:

Jreesungen.

2  Miene Breedfa, talt aules Freid wan jie en feshiednichste Proowungen nen faulen,

3  wiels jie weeten daut de Proow fon jünem Gloowen shauft Jedult.

4  Öba löt Jedult äare Folkömende oabeit han, daut jie mäajen Folkömen un Foadich zenn, korrt aun nusht.

5  Wan irrjent eena knaup aun Wiesheit es, löt am Got fräujgen, dee too aulem mildjäwrich jeft önen shelen, un daut woat am jejäwt woarren.

6  Öba löt am en Gloowen fräujgen önen düaren, dan dee waut düat es zoo aus ne Wal fon de Zee un feshmäten bie dem Wint.

7  Dan löt nich däm Mensch denkjen daut hee irrjentwaut kjrian woat fon dem Harrn;

8  hee es un tweejezenja Mensch, onbestendicht en aul ziene Wäaj.

9  Löt dem läajen Brooda zikj riemen en ziene Hüachheit.[1]

10  öba dem Rikjen en ziene Läachheit,[2] wiels zoo aus ne Bloom fon det Flekj woat hee feshwinjen.

11  Dan zooboolt aus de Zon op es met brenende Het dan fedrächt det Graus; de Bloom felt, un de straumheit fon det jelöt feshwinkjt. Zoo woat de Rikja ütplaikjen en ziene Aunstrenjungen.

12  Jezäajent es de Mensch waut Proowungen üthelt; dan wan hee löwenswiat es jeworrden, woat hee dem Kroon fon det Läwen kjrian woont de Harr fespräaken haft too dee waut am leewen.

13  Löt kjeenem zaijen wan hee jeproowt woat, “Ekj zen jeproowt bie Got”; dan Got kaun nich jeproowt woarren met shlaichtet, un hee zelfst proowt kjeenem.

14  Öba jieda eena woat jeproowt wan hee waich jelokt es derrch ziene äjene Felangungen un enjejankat.

15  Dan wan Felangen haft aunjejräpen, jeft det jeburrt too Zind; un Zind, wan det foljewosen es, brinjt dem Doot.

16  Ziet nich feleidt, miene jeleewde Breeda.

17  Jieda goode Göw un folkömende Göw es fon Böwen, un kjemt rauf fon dem Föda fon Lichta, met wäm kjeen fe’endanis es ooda shauten fon wenjen.

18  Fon zienem äjenen Welen brocht hee ons fäa derrch det Wuat fon Woarheit, daut wie muchten ne Zorrt fon Iashtefruchten fon ziene Kjreejatüa zenn.

19  Zoo dan, miene jeleewde Breeda, löt jieda Mensch feks zenn toom hiarren, un zach toom oajerrn;

20  dan de Oaja fon Mensch brinkt nich Got ziene Jeraichtichkjeit.

21  Doawäajens laicht too zied aulet shwienshet un äwaflus fon shlaichtet, un nämt met Zaunftmüt det enjeplauntet Wuat, waut jüne Zeelen raden kaun.

22  Öba ziet Doonende fon det Wuat, un nich bloos Hiarende,  wuamet jie jünt zelfst feleiden.

23  Dan wan irrjent eena un Hiarenda fon det Wuat es un nich un Doonenda, dee es zoo aus un Maun waut zien Naturrlichet Jezecht en un Späjel bezit;

24  dan hee bezit zikj zelfst, jeit waich, un fuats fejat hee waut fone zorrt Mensch hee es.

25  Öba dee waut en det folkömendet Wuat fon frieheit nen kjikjt un helt aun doabenen, un es nich un fejätzoma Hiara öba un Doonenda fon det Woakj, diza es jezäajent en waut hee deit.

26  Wan irrjent eena mank jünt[3] denkjt zikjzelfst reliejoos too zenn, un beteemt nich ziene Tung öba feleidt zien äjenet Hoat, disem zien Reliejoon es nutsloos.

27  Reinet un onenjeshwiendet Reliejoon ferr Got un dem Föda es dit: de Weizen un de Wätfrüjes too spetsiarren en äare Trubels, un zikjzelfst onbeflekjt[4] too hoolen fon de Welt.

[1] Friezen

[2] Friezen

[3] NU-Taikst lat mank jünt üt.

[4] Friezen