8:1  Un wieda, Breeda, wie löten jünt de Jnöd fon Got weeten waut op de Kjoakjen en Masedöniejan beshonken wia:

2  daut en ne groote Proowunk fon Älent de Äwaflus fon äare Freid un äare deepe Oamheit rand äwa en de Rikjdom fon äare Friezenichkjeit.

3  Dan ekj dräujg ent Seichnis daut nö äare Mäajlichkjeit nö, jö un äwa äare Mäajlichkjeit, wiarren zee friewelich,

4 un prachaden ons drinjent daut wie wuaden de Göw fon äare Jemeenshoft aunnämen[1] fe dem Deenst too de Heilje.

5  Un nich bloos zoo aus wie jehöpt hauden, öba zee jeewen iasht zikj zelfst nö dem Harrn, un dan nö ons derrch Got zienem Welen.

6  Doatoo sporrnd wie Tietus aun, daut zoo aus hee haud aunjefongen, zoo wuad hee uk dize Jnöd foadich brinjen.

7  Öba zoo aus jie äwarann en aules; en dem Gloowen, en Jeräd, en Wisenshoft, en Fliet, un en jüne Leew fe ons, zeet doanö daut jie uk äwarann en dize Jnöd.

8  Ekj zaij dit nich derrch Jeboot, öba ekj proow det Luta fon jüne Leew derrch de Flietichkjeit fon aundre.

9  Dan jie weeten de Jnöd fon onzem Harrn Jeezus Kjristus, daut aus hee uk rikj wia, doch om jünts haulwen worrt hee Oam, daut jie derrch ziene Oamheit muchten rikj woarren.

10  Un en dit jäw ekj Röt: Daut es too jünem Fedeenst nich bloos too doonn waut jie aunfongen un wulen doonn un Joa trigj;

11  öba nü mot jie daut uk foadich brinjen; daut zoo aus doa un reed zenn wia daut too welen, daut doa zoo uk mucht ne Folkömenheit zenn üt daut rüt waut jie han.

12  Dan wan doa iasht un welja Zen es, es daut aunjenäm doanö aus eena haft, un nich doa nö aus eena nich haft.

13  Dan ekj meend nich daut aundre zulen leicht aufkömen un jie zulen belaustat woarren;

14  öba bie ne Äwareinheit, daut nü too dize Tiet jünem Äwaflus mucht äare Weinichkjeit fezorrjen, daut äa Äwaflus uk mucht jüne Wienichkjeit fezorrjen daut doa much Äwareenheit zenn.

15  Zoo aus daut jeshräwen es, “Dee waut fäl jezaumelt haud, haud nusht äwajehoolen, un dee waut weinich jezaumelt haud, haud kjeene Weinichkjeit.“^{2 Mo 16:18}

16  Öba un Dank too Got dee de zelwje iarrentsthaulwe Zorrj fe jünt en Tietus zien Hoat nen deed.[2]

17  Dan hee noom nich bloos de Femönunk op, öba wielt hee fäl flietja wia, jinkj hee nö jünt üt zikjzelfst.

18  Un wie han dem Brooda met am jeshekt wäm zienem Jelöw en det Eefanjeeliejum derrchüt aul de Kjoakjen es,

19  un nich bloos daut, öba hee wia jewält bie de Kjoakjen toom met ons reizen met dize Göw, woone fewault es bie ons too de Ia fon dem Harrn zelfst, un toom jüne Moot bewiezen,

20  un dit meiden: daut irrjenteena zul ons beshuldjen en dize äwaflisende Göw waut doa fewault es derrch ons,

21  daut es iaboare Dinja too leewerrn, nich bloos en dem Harrn zienem Zecht, öba uk en dem Zecht fon Menschen.

22  Un wie han met ent ons Brooda jeshekt wäm wie fäaken han flietich jefungen en fäle Dinja, öba nü fäl dola flietich, wäajen dem grooten Troost waut wie han en jünt.

23  Wan irrjent eena fraicht wäajen Tietus, hee es mienem Poatna un Metoabeida wäajen jünt. Ooda wan onze Breeda woarren nö jefräacht, zee zenn Berechta fon de Kjoakjen, too Kjristus ziene Harrlichkjeit.

24  Doawäajens wiest ent, un ferr de Kjoakjen dem Opwies fon jüne Leew un fon ons puchen om jünts haulwen.

[1] NU- un M-Text löten üt daut wie wuaden aunnämen….

[2] NU-Taikt last, haft jedönn.