12:1 Nü rom dee Tiet straikjt Heröd de Kjenich ziene Haunt rüt toom wese fon de Kjoakj toozaten.

2  Dan müak hee Jakoobus, Jehanes zienem Brooda Doot met det Shwiat.

3  Un wiels hee zach daut daut de Jüden jefol, jinkj hee wieda un noom Peetrus uk. Nü daut wia äwa de Däujgel fon det Onjezüadet Broot.

4  Un aus hee am haud faustjenömen, stopt hee am en det Jefenkjnis nen, un äwajeef am nö feeja Shwadroon Zuldöten am too hoolen, un wul am ferr de Menschen brinjen nö dem Pasafast.

5  Peetrus worrt doawäajens en det Jefenkjnis jehoolen, öba aunhoolendet[1] Jebäd worrt je’opfat too Got bie de Kjoakj fe am.

6  Un aus Heröd reed wia am zooboolt rüt too brinjen, dee Nacht shleep Peetrus, jebungen met twee Kjäden tweshen twee Zuldöten; un de Waichta ferr de Däa pausten op nö det Jefenkjnis.

7  Nü zeetemöl, un Enjel fon dem Harrn stunt bie am, un un Licht sheen en det Jefenknis nen; un hee trof Peetrus aun de zied un hoof am op un zäd, „Stö feks op!“ Un ziene Kjäden folen fon  ziene Henj.

8  Dan zäd de Enjel too am, „Traikj die aun un binj diene Shoo aun“; un hee deed zoo. Un hee zäd too am, Traikj dienem Mauntel aun un folj mie.”

9  Un hee jinkj rüt un foljd am, un wist nich daut waut jedönonn wia bie dem Enjel werrklich wia, öba hee docht hee zach un Fäashien.

10  Aus zee febie dem iashten un tweeden Waichta wiarren, kjeemen zee nö un Iezanet Haikj waut nö de Staut leidt, waut doa fezelfst öp jinkj too ent; un zee jinjen rüt un jinjen delenjd eene Gaus, un fuats feleet de Enjel fon am.

11  Un aus Peetrus wia too zikj zelfst jekömen, zäd hee, „Nü weet ekj jeneiw daut de Harr un Enjel jeshekjt haft, un haft mie jeradt fon Heröd ziene Haunt un fon aule Ützechten fon de Jüdishe Menschen.

12  Un, aus hee dit haud bedocht, kjeem hee nö Marieja äa Hüs, Jehanes, met hinja Nömen Marrkus,  ziene Muta; wua fäle wiarren fezaumelt un bäden.

13  Un aus Peetrus aunklopt bie de Däa fon det Haikj, ne Mejal met Nömen Röda kjeem Auntwuat too jäwen.

14  Aus zee Peetrus ziene Stem aunerrkjand, müak zee det Haik nich öp fe Freid, öba rand un mald aun daut Peetrus ferr det Haik stunt.

15  Öba zee zäden too arr, „Dü best bezied die zelfst!“ Doch zee wia aunhoolent daut daut zoo wia. Un zee zäden, ‚Daut es zien Enjel.“

16  Nü Peetrus hilt aun met kloperrn; un aus zee hauden de Däa öp jemäakt un am zajgen wiarren zee jestaundt.

17  Oba hee wonk met ziene Haunt fe ent stel too bliewen, un fetald ent woo de Harr am haud üt dem Jefenkjnis jebrocht. Un hee zäd, „Göt, fetalt dize Dinja too Jakoobus un too de Breeda.“ Un zee feleeten un jinjen nö ne aundre Städ.

18  Dan, zoo feks aus det Dach wia, wia doa kjeen kjlienet jeria mank de Zuldöten äwa waut wia jeworrden met Peetrus.

19  Öba aus Heröd jezocht haud fe am un am nich funk, unjazocht hee de Waichta un beföl ent daut zee zulen too dood jebrocht woarren. Un hee jinkj rauf fon Jüdäja nö Kjeizarieja, un bleef doa.

20   Nü Heröd wia zeeja dol jewast met de Menschen fon Tierus un Ziedön; öba dee kjeemen nö am met een Zen, un hauden Blastus, dem Kjenich zien Badhoola äa Frint jemäakt, un früajgen nö Fräd, wiels äa Launt wia fezorrcht met Äten derrch dem Kjenich zien Launt.

21  Un aun un bestalden Dach, Heröd, aunjetroken met kjenliche Bekjleedunk, zaut op zienem Troon un jeef ne Räd too ent.

22  Un de Menschen hilden aun met kjrieshen, “De Stem fon un Got un nich fon un Mensch!

23  Dan fuats shlüach am un Enjel fon dem Harrn wiels hee jeef Got nich de Ia. Un hee wia opjefräten fon Warrm un storrf.

24  Öba Got zien Wuat wos un multiplitsiad.

25  Un Barrnabus un Saulus kjeemen trigj fon Jerüzalem aus zee äarem Deenst errfelt hauden, un zee noomen Jehanes met ent, waut aun dem hinja Nömen Marrkus heet.

[1] NU-Taikst last bestendicht ooda iarrentslich.