10:1  Dan det Jezats, waut un Shauten haud fon goode Dinja too kömen, un nich det woaret Bilt fon dee Dinja wia, kaun nienich met dize nämelje Opfash, waut zee eendräichtich Joa nö Joa opfaden, dee waut doa han kömen folkömen mäaken.

2  Wuaden dee dan nich han opjehiat met je’opfat woarren? Dan de Aunbäda, wan zee eenmöl jereinicht wiarren, wuaden nich meeja han Jewesen jehaut fon Zinden.

3  Öba en dize Opfash es doa un jedenkj fon Zinden jieda Joa.

4  Dan daut es nich mäajlich daut det Bloot fon Boles un Kozin kunn Zinden waich nämen.

5  Doawäajens, aus hee en de Welt nen kjeem, zäd hee:

 

“Shlachtopfa un Opfa felangzd dü nich,

          Öba un  Kjarrpa hast dü reed jemäakt fe mie.

6        En Brauntopfash un

          Shlachopfash fe Zind hast dü kjeen jefaulen.

 

7  Dan zäd hee,

 

‘Zeetemöl, ekj zen jekömen,

          En de Büakrol fon det Büak es daut jeshräwen

                fon mie,

          Dienem Welen too doonn, Ö Got.‘“ ^{Ps 40:6-8}

 

8  Ferr dit zäd hee, “Opfa un Göw, Brauntopfash, un Opfash fe Zind wust dü nich, un haudst nich jefaulen en dee” (waut doa nö det Jezats nö je’opfat woarren),

9  dan zäd hee, “Zeetemöl, ekj zen jekömen dienem Welen too doonn, Ö Got.”[1] Hee nemt det iashtet waich daut hee kaun det tweedet jrinden.”

10  Derrch däm Welen ze wie worrden jeheilicht derrch dem Opfa fon dem Kjarrpa fon Jeezus Kjristus eenmöl fe’ema.

11  Un jieda Priesta steit un deent Dachdäachlich un opfat wadahölent de zelwje Opfash, waut doä nienich kjenn Zinden waich nämen.

12  Öba dis Maun, nö däm daut hee haud een Opfa jeopfat fe Zinden fe’ema, zaut döl too de raichte  Haunt fon Got,

13  fon dee Tiet lüat hee bot ziene Fiend woarren ziene Footbenkj jemäakt woarren.

14  Dan derrch een Opfa haft hee dee fe’ema folkömen jemäakt waut doa jeheilicht woarren.

15  Öba de Heilja Jeist Seijt uk too ons; dan, „Nö dee“,( hee haud iasht jezaicht,

16  “Dit es det Bunt waut ekj woa met ent mäaken),  „Nö dee Daujgel, zaicht de HARR: Ekj woa miene Jezatsen en äare Hoaten doonn, un en äare Zens woa ekj dee shriewen,” ^{Jer 31:33}

17  dan laicht hee doa bie, “Äare Zinden un äare Jezatslooze Döten woa ekj nich meeja aun dem Denkj  hoolen.” ^{Jer 31:34}

18  Nü wua doa Fejäwunk fe dize es, doa es nich lenja un Opfa fe Zind.

19  Doawäajens, Breeda, wiels wie driest zenn en det Heilichste nen too gönn derrch Jeezus zien Bloot,

20  derrch un niejen un läwenjen Waich woonem hee fe ons Enjeweit haft, derrch de Fäahang, daut es, zien Fleesh,

21  un hann un Hüajgapriesta äwa Got zien Hüs,

22  löt ons nö’aun kömen met un woaret Hoat en fole Fetrüjunk fon dem Gloowen, wiels onze Hoaten zenn bespretst fon un beezen Jewesen un onze Kjarrpash jewoshen met reinet Wöta.

23  Löt ons dem Bekjantnis faust hoolen fon onze Höpninj önen wankelmootich zenn, dan dee waut fespräaken haft es trü.

24  Un löt ons bedocht zenn eena äwa dem aundren toom opriarren too Leew un goode Woakjen,

25  nich onzem toop zaumeln felöten, zoo aus daut mood es fe wese, öba eena dem aundren opmunterrn, un zoo fäl meeja aus jie dem Dach zeenn aunkömen.

26  Dan wan wie mootwelens zindjen nö dam daut wie de Wisenshoft fon de Woarheit han jekjräajen, blift doa nich lenja un Opfa fe Zinden,

27  öba un weset forrchtboaret Errwoarrtunk fon Jerecht, un det fiajet Oajanis waut de Fiend opfräten woat.

28  Irjenteena waut Moozes zien Jezats haft aufjezaicht, stoaft önen Errboarrmunk op det Seichnis fon twee ooda dree Seijen.

29  Fon woo fäl oajare Ströf, denkj jie, woat dee wiat jedocht zenn waut Got zienem Zän unja de Feet jetraumpelt haft, un haft det Bloot fon det Bunt derrch woont hee jeheilicht wia un jemeenet Dinkj jetalt, un dem Jeist fon Jnöd  beleidicht?

30  Dan wie kjann däm waut doa zäd, Racheewen es mient, ekj woa trigj tölen,“ zaicht de Harr.[2] ^{De 32:35} Un wada, „De HARR woat ziene Menschen rechten.“ ^{De 32:36}

31  Daut es un forrchtboaret Dinkj en de Henj fon dem läwenjen Got nen too faulen.

32  Öba denkjt aun de fäaje Däujgel en woone, nö däm daut jie too Licht kjeemen, hild jie un grooten Kaumpf üt met Liedungen:

33  poatlich wiels jie wiarren un Spekjtäakel jemäakt beides bie Fespotungen un Triebzauls, un poatlich wiels jie Jezalshoft worrden met dee waut zoo behaundelt worrden;

34  dan jie hauden Metfeelunk[3] met mie en miene Kjäden, un noomen jünem Habungoot[4] feplinderrn löten freelich aun, wiels jie wisten daut jie un bätret un un düarendet Femiajen en dem Himel[5] hauden fe jünt zelfst.

35  Doawäajens shmiet nich jün Fetrüjen waich, waut grootet Jewens haft.

36 Dan jie han Noot aun Jedult, zoo daut wan jie Got zienem Welen jedönn han, jie muchten de Fespräakjunk kjrian:

 

37     “Dan noch un kjlienet stootsje,

          Un dee waut kjemt woat kömen un nich

          shlüarren. 

38     Nü de Jeraichte[6] zelen derrch Gloowen läwen;

          Öba wan irrjent eena trigj traikt,

                miene Zeel haft kjeen jefaulen aun

                am.” ^{Hab 2:3,4}

 

39  Öba wie zenn nich fon dee waut trigj traikjen nö Fedoawnis, öba fon dee waut jleewen too de Radunk fon de Zeel.

[1] NU un M. Taiksten löten Ö Got üt.

[2] NU-Taikst lat zaicht de Harr üt.

[3] NU-Taikst last de Jefangne endestäd met mie en miene Kjäden.

[4] Habungoot, Friezen

[5] NU-Taikst lat en dem Himel üt.

[6] NU-Taikst last mien Jeraichta.