4:1 Doawäajens wiels doa ne Fespräakjunk blift fon en ziene Rü nen too kömen, löt ons ferrchten daut kjeena fon jünt doafon korrt kjemt.

2  Dan werrkjlich det Eefanjeeliejum wia too ons jeprädicht zoo goot aus too ent; öba det Wuat waut zee hiaden wia nich fedeenstlich too ent,[1] wiels daut wia nich febungen met Gloowen en dee waut daut hiaden.

3  Dan wie dee doa han jejleewt gönn en de Rü nen, zoo aus hee zäd: “Un ekj shwua en mienem Oaja,  ‘Zee zelen nich en miene Rü nen gönn,‘“ ^{Ps 95:11} wan de Oabeit doch öl foadich wia fon dem Grunt fon de Welt.

4  Dan hee räd en ne wese Städ fon dem zäwenden Dach en disem Waich: “Un Got rüd aun dem zäwenden Dach fon aul ziene Woakjen”; ^{1 Moo 2:2}

5  un wada en dize Städ: “Zee zelen nich en miene Rü nen gönn.” ^{Ps 95:11}

6  Wiels daut zoo blift daut wese moten nen gönn, un dee too wäm daut iasht jeprädicht wia jinjen nich nen wäajen Ongloowen,

7  täkjend hee un jewesen Dach üt un Zäd en Dawied, „Fondäujgel,“ nö zoon langen Tiet, zoo aus daut jezaicht es worrden,

„Fondäujgel, wan dü ziene Stem hiasht,

           Fehoadt dien nich Hoat.“ ^{Ps 95:7,8}

8  Dan wan Joshü’a ent haud Rü jejäwt, dan wuad hee nich löta han fon noch eenem Dach jerädt.

9  Doa blift doawäajens ne Rü fe Got ziene Menschen.

10  Dan dee waut en ziene Rü es nen jegönn haft zelfst opjehiat fon ziene Woakjen zoo aus Got deed fon ziene.

11  Löt ons Doawäajens flietich zenn en dee Rü nen too gönn, zoo daut kjeena felt nö dem nämeljen Jlikjnis fon Onjehoorrzomkjeit.

12  Dan Got zien Wuat es läwentich un Kjreftich, un shoapa aus irrjent un twee shnetjet Shwiat, un shnit zoogoa bot de Sheedinj fon de Zeel un fon dem Jeist, un fon de Jelenkja un dem Moakj, un sheedt tweshen de Jedanken un de Fäanämungen fon det Hoat.

13  Un doa es kjeene Kjreejatüa festäaken fon ziene Zecht, öba aule Dinja zenn näaktich un öp too de Üajgen fon däm too wäm wie moten Räakjenshoft jäwen.

14  Wiels wie zeenn daut wie zoonem grooten Hüajgapriesta han dee doa derrch de Himels jefoarren es, Jeezus de Zän fon Got, löt ons onzen Bekjantnis faust hoolen.

15  Dan wie han nich un Hüajgapriesta waut nich met feelen kaun met onze Shwakheiten, öba wia en aule Punkten zoo jeproowt aus wie, doch önen Zind.

16  Löt ons Doawäajens driest nö dem Troon fon Jnöd kömen, daut wie mäajen Errboarrmunk kjrian un Jnöd finjen toom halpen en ne Tiet fon Noot.

[1] NU un M- Taikst läzen wia nich fedeenstlich too ent, wiels det wia nich toop jelausht derrch Gloowen met dee waut det heeden.