12:1  Too dee Tiet, aus ne zeeja groote Menschenshoa toopjezaumelt wia, zoo daut zee zoogoa eena dem aundrem traumpelden, fonk hee toom iashten aun too ziene Jinja too zaijen, „Paust op nö det Häw fon de Foarrizäja, waut de Heichlarie es.

2  “Dan doa es nusht waut bedaikt es waut nich jeöpenboat woat woarren; uk nich festäaken, waut nich woat jewist woarren.

3  “Doawäajens, wautema jie en dem diesterrn jerädt han woat en det Licht jehiat woarren, un waut jie en det Ua jerädt han en de benashte Stöwen woat fon det Hüsspets aunjemaldt woarren.

4  “Un ekj zaij too jünt, miene Frind, ziet nich angst fe dee waut jünem Kjarrpa kjenn Doot mäaken, un nö daut han zee nusht meeja waut zee doonn kjenn.

5  “Öba ekj woa jünt wiezen wäm jie zulen ferrchten: Ferrcht däm dee, nö däm daut hee Doot jemäakt haft, de Krauft haft en de Hal nen too shmieten; jö, ekj zaij, ferrcht däm!

6  “Woarren nich fief Spoalinja fekoft fe twee kopane Jeltstekja?[1] Un nich eent fon dee es fejäten ferr Got.

7  “Öba zoogoa de Hoa fon jünem Kop zenn aula jenumat. Doawäajens, ferrcht nich; jie zenn meeja wiat aus fäle Spoalinja.

8   “Ekj zaij uk too jünt, wäa’ema mie bekjant ferr Menschen, däm woat de Menschenzän uk bekjann ferr Got ziene Enjeln.

9  “Öba dee waut mie festrit ferr Menschen, däm woa ekj festrieden ferr Got ziene Enjeln.

10  “Un irrjenteena waut un Wuat rädt jäajen dem Menschenzän, daut woat am fejäwt woarren; öba too däm waut dem Heiljen Jeist lastat, daut woat niemöls fejäwt woarren.

11  “Nü wan dee jünt nö de Zienagogen brinjen un Frädenssrechta un Machtraichtje, zorrcht nich woo ooda waut jie zulen auntwuaden, ooda waut jie zulen zaijen.

12  “Dan de Heilja Jeist woat jünt liarren en dee zelfstje Studn waut jie zaijen zelen.”

13  Dan zäd eena fon de Shoa too am, “Liara, zaij mienem Brooda daut hee det Oaftgoot fedeelt met mie.“

14  Öba hee zäd too am, “Mensch, wäa müak mie un Rechta ooda un Fedeela äwa jünt?”

15  Un hee zäd too ent, “Heedt jünt un paust op fe jielen, dan eenem zien Läwen besteit nich fon de Dinja waut hee haft.“

16  Dan räd hee un Jliknis too ent un zäd: “De Iad fon un wesa rikja Maun drüach rikjlich.

17  “Un hee docht en zikj zelfst un zäd, ‚Waut zaul ekj doonn, wiels ekj ha nich meeja rüm toom miene Arrnten enspikjerrn.

18  “Dan zäd hee, „Ekj woa dit doonn: Ekj woa miene Stauls döl rieten un jratre büjen, un doa woa ekj aul miene Arrnten un Femiajen opspikjern.

19  ‘Un ekj woa too miene Zeel zaijen, “Zeel, dü hast fäl goots opjelaicht fe fäle Joarren; zie jelaussen; ät, drink, un zie lostich.‘

20  “Öba Got zäd too am, „Dü Noa! Dize Nacht woarren zee diene Zeel fon die felangen; wäms woarren dan aul dee Dinja zenn waut dü opjelacht hast?‘

21  “Zoo es dee waut Shatsa fe zikj zelfst oplacht, un es nich rikj too Got.”

22  Dan zäd hee too ziene Jinja, „Doawäajens zaij ekj too jünt, doot nich zorrjen äwa jün Läwen, waut jie woarren äten; ooda wäajen jünem Kjarrpa, waut jie woarren aunträikjen.

23  “Läwen es meeja aus Äten, un de Kjarrpa meeja aus Kjleeda.

24   “Betracht de Röwen, dan dee Zeijen nich un arrnten uk nich, un dee han nich un Spikja ooda Staul; un Got feedt dee. Woo fäl meeja wiat ha jie nich aus de Fäajel?

25  “Un wäa fon jünt, derrch zorrjen kaun een shoo too ziene hecht too laijen?

26  „Wan jie dan, nich kjenn det kjlanste doonn, woarom zorrj jie fe det äwajet?

27  “Betraicht de Lelje, woo dee wausen: dee shaufen nich un spenn nich; un doch zaij ekj too jünt daut zoogoa Zolomön en aul ziene Harrlichkjeit wia nich zoo aunjetroken aus dize.

28  “Wan Got dan zoo det Graus kjleedt, waut fondäujgel op det Flekj es un morrjen woat en dem Öwen jeshmäten, woo fäl meeja woat hee jünt nich kjleeden, Ö jie Kjliengloowshe?

29  “Un zäkjt nich nö waut jie äten woarren ooda waut jie woarren drinkjen, un ziet uk nich bezorrcht.

30  “Dan nö aul dize Dinja zäkjen de Natsjoonen fon de Welt, un jün Föda weet daut jünt aul dize Dinja fälen.

31  “Öba zäkjt nö Got zien Kjenichrikj, un aul dize Dinja[2] woarren jünt too jeräakjent woarren.

32  “Doot nich ferrchten, kjliene Shophäad, dan daut es jün Föda ziene freid jünt det Kjenichrikj too jäwen.

33  “Fekjeept waut jie han un jäft Aulmoozen; mäakt jünt Jelt Lushen waut nich oolt woarren, Shatsa en dem Himel waut nich fälahauft zenn, wua kjeen Deef dicht bie kjemt un de Moten nich fedoawen.

34  “Dan wua jün Shauts es, doa woat jün Hoat uk zenn.

35  “Lot jüne Linten jebungen zenn, un jüne Laumpen brenn;

36  “un jie zelfst aus Menschen waut nö äarem Harrn lüarren, wan hee woat trigj kömen fon de Kjast, daut wan hee kjemt un klopt daut zee muchten fuats öp mäaken fe am.

37  “Jezäajent zenn dee Deena wäm de Harr, wan hee kjemt, woat Waichten finjen. Zecha zaij ekj too jünt daut hee woat zikj bekjleeden un ent mäaken döl zeten toom äten, un woat kömen un ent deenn.

38   “Un wan hee zul en de tweede Wäak kömen, ooda en de drede Wäak, un ent zoo finjen, jezäajent zenn dee Deena.

39  “Öba weet dit, daut wan de Meista fon det Hüs haud jewist en waut fone Stund de Deef kömen wuad, wuad hee han jewäakt un nich han errlaubt en zien Hüs nen too bräakjen.

40  “Doawäajens ziet uk reed, dan de Menschenzän kjemt too ne Stund wan jie nich Denkjen daut hee woat.“

41  Dan zäd Peetrus too am, “Harr, rädst dü dit Jlikjnis bloos too ons, ooda too aule Menschen?”

42  Un de Harr zäd, „Wäa es dan de trüja un weiza Hüshoola, wäm de Harr woat Harrsha mäakjen äwa zienem Hüshault, toom ent äare Fedeelunk too de raichte Tiet jäwen?

43  “Jezäajent es dee Deena wäm zien Meista finkt zoo doonn wan hee kjemt.

44  “Werrkjlich zaij ekj too jünt daut hee woat am Harrsha mäakjen äwa aules waut hee haft.

45  “Öba wan dee Deena zaicht en zien Hoat, ‘Mien Harr feshlüat zien kömen,’ un fankt aun de Deena un Deenarinen too feshlönn, un too äten un drinkjen met de Zupa, un dün too zenn,

46  „de Meista fon däm Deena woat kömen aun un Dach wan hee nich nö am lüat, un too ne Stund waut hee nich fon weet, un woat am en twee shnieden un am zien Poat toostiarren met de Onjleewende.

47  “Un de Deena waut zienem Meista zienem Welen wist, un müak zikj zelfst nich reed, ooda deed nich nö zienem welen nö woat met fäle Sträak jeshläujgen woarren.

48  “Öba dee waut nich wist, öba deed doch Dinja waut fäle Striepen fedeend, woat jeshläujgen woarren met weinje. Dan jieda’eena too wäm fäl jefäwt es, fon däm woat fäl felangt woarren; un too däm waut fäl es äwajäwt, fon däm woarren zee meeja felangen.

49  “Ekj kjeem Fia too shekjen op Iaden, un woo ekj wensch daut daut wia öl aunjestekt!

51  “Denkj jie daut ekj kjeem Fräd too shekjen op Iaden? Ekj zaij jünt, äwaheipt nich, öba leewa Aufdeelunk.

52  “Dan fon nü aun woarren fief en een Hüs jesheedt zenn: dree jäajen twee, un twee jäajen dree.

53  “Föda woat jesheedt zenn jäajen Zän un Zän jäajen Föda, Muta jäajen Dochta un Dochta jäajen Muta,  Shwiamuta jäajen äare Shwiadochta un Shwiadochta jäajen Shwiamuta.”

54  Dan zäd hee noch too de Shoarren, „Too irrjent ne Tiet wan jie ne Wolkj zeenn üt dem wasten kömen, fuats zaij jie, ‚Un Steewa kjemt‘; un zoo es daut.

55  “Un wan jie un zied Wint zeenn blözen, zaij jie, ‘Doa woat heetet Wada zenn’; un doa es.

56  “Heichla! Jie Kjenn det Jezecht fon dem Himel un fon de Iad unjasheeden, öba woo es daut daut jie nich dize Tiet unjasheeden kjenn?

57  “Jo, un wuarom, zoogoa fon jünt zelfst, unjasheed jie nich waut raicht es?

58  “Wan dü nö un Be‘aumpten jeist met dienem Jäajena, mäak jieda Aunstrenjunk delenjd dem Waich met am berü’icht too woarren, zust met eenmöl shlapt hee die nö dem Rechta, un de Rechta jeft die äwa nö dem Ofitsia, un de Ofitsia shmit die en det Jefenkjnis.

59  “Ekj zaij jünt, jie woarren nich fon doa Waich kömen bot jie jieda Sent jetölt han.“

[1] En dem jriachashen un Asarrion, un Jeltstekj waut zeeja weinich wiat wia.

[2] NU-Taikst last zien Kjenichrikj, un dize Dinja.