11:1  Dan worrt mie un Rüa jejäwt zoo aus un Mötstok. Un de Enjel stunt un zäd, „Stö op un mät dem Tempel fon Got, dem Aultoa, un dee waut doa aunbäden.

2  “Öba löt dem Hof üt waut büta dem Tempel es, un mät dem nich, dan dee es worrden jejäwt nö de Heiden. Un dee woarren de heilje Staut unja de Feet traumpeln fe twee un fiatich Moonat.

3  “Un ekj woa miene twee Seijen Krauft jäwen, un dee woarren een düzent twee hundat un sastich Däujgel profetseijen, jekjleedt en Zakseich.“

4  Dize zenn de twee Oliewenbeem un de twee Laumpenhoolash waut doa stönn ferr dem Got[1] fon de Iad.

5  Un wan irrjenteena dee wel shöden doonn, kjemt Fia fon äare Miela un frat de Fiend op. Un wan irrjenteena dee wel shöden doonn, dee mot en dem zelwjen waich Doot jemäakt woarren.

6  Dize han Krauft toom dem Himel too mäaken zoo daut kjeen Räajen felt en de Däujgel fon äare profetseijunk; un dee han Krauft äwa de Wöta toom dee en Bloot nen too dreijen, un de Iad too shlönn met aul de Pläujgen, zoo fäl aus ent jankat.

7  Wan äa Seichnis foadich es, det Beest waut üt de Gruft önen bodem kjemt woat Kjrich mäaken jäajen ent, un ent äwastönn, un ent Doot mäaken.

8  Un äare doodje Kjarrpasch woarren en de Gaus fon dee groote Staut waut doa jeistlich Zodom un Ajipt jenant es, wua uk ons Harr jekjrietsicht wia.

9  Dan dee fon de Menschen, Stam, Tungen, un Natsjoonen woarren äare doodje Kjarrpasch zeenn fe dree un ne haulf Däujgel, un woarren nich errlauben äare doodje Kjarrpash toom en Jräwa nen jedönn woarren.

10  Un dee waut op de Iad wönn woarren zikj freijen äwa ent, un jübeln, un Göwen shekjen eena nö dem aundren, wiels dize twee Profeeten tüaleiden dee waut op de Iad wönden.

11  Nü nö de dree un ne haulf Däujgel kjeem de Ödem fon Got en ent nen, un zee stunden op äare Feet, un groote Forrcht fol op dee waut ent zajgen.

12  Un zee hiaden ne Stem fon dem Himel too ent zaijen, “Kömt hia nop.” Un zee fuarren nop en ne Wolkj, un äare Fiend zajgen ent.

13  En de zelwje Stund wia doa un grootet Iadbäben, un un tiandel fon de Staut fol. En det Iadbäben kjeemen zäwen düzent Menschen too dood, un de äwaje wiarren angst un jeewen Harrlichkjeit too Got en dem Himel.

14  Det tweedet Wee es febie. Zeetemöl, det dredet Wee kjemt shwind.

15  Dan blözd de zäwenda Enjel: Un doa wiarren lüde Stemen en dem Himel un zäden, “De Kjenichrikja fon  dize Welt zenn de Kjenichrikja fon onzem Harr un fon zienem Kjrist jeworrden, un hee woat fe’ema un fe’ema  räajelen!“

16  Un de feeja un twintich Eltestash waut ferr Got zauten op äare Troons folen op äare Jezechta un bäden Got aun,

17  un zäden:

“Wie jäwen die Dank, Ö Harr Got aulmechtich,

Dee waut doa es un dee waut doa wia un dee

waut too kömen es,[2]

Wiels dü hast diene groote Krauft jenömen un

hast jeräajelt.

18     De Natsjoonen wiarren dol, un dien Oaja es

jekömen,

Un de Tiet fon de Doodes, daut dee zulen

jerecht woarren,

Un daut dü zust diene Deena de Profeeten un de

Heilje beloonn,

Un dee waut dien Nömen ferrchten, kjlien un

groot,

Un zust dee fenichten waut de Iad fenichten.“

19  Dan wia de Tempel fon Got öp jemäakt en dem Himel, un de Arche fon zien Bunt[3] wia en dem Himel jezeenn. Un doa wiarren Blitsen, Jelüden, Jewita, un un Iadbäben, un groota Häujgel.

[1] NU un M Taiksten läzen Harr.

[2] NU-un M-Taiksten löten un waut es too kömen üt.

[3] NU un M Taikst last de Bunt fon dem Harrn.