15:1  Dan zach ekj noch een Täkjen fon dem Himel, groot un wundafol: zäwen Enjeln waut de zäwen latste Pläujgen hauden, dan en dee es Got zienem Oaja foadich.

2  Un ekj zach waut zoo aus ne Zee fon Glaus femisht met Fia, un dee waut dem Ziech äwa det Beest hauden, äwa det Aufbilt un äwa det Täkjen[1] un äwa dem Numa fon zienem Nömen, stunden op de glausne Zee, un hauden de Hoapen fon Got.

3  Zee zungen det Leet fon Moozes, Got zienem Deena, un det Leet fon det Laum, un zäden:

„Groot un wundafol zenn diene Woakjen,

Harr Got Aulmechtich!

Jeraicht un Woa zenn diene Wäaj,

Ö Kjenich fon de Heilje!

4        Wäa woat die nich ferrchten,

Ö Harr, un dienem Nömen feharrlichen?

Dü auleen best heilich.

Dan aul de Natsjoonen kömen un bädenaun ferr die,

Dan diene Rechtungen zenn jeöpenboat

worrden.“

5  Nö dize Dinja kjikjt ekj, un zeetemöl, de Tempel fon det Selt fon dem Siechnis en de Himels wia öp jemäakt.

6  Un üt dem Tempel kjeemen zäwen Enjeln waut de zäwen Pläujgen hauden, jekljeedt en reinet, dachtet Leinseich, un hauden äare Brosten jegorrt met goldne Baunden.

7  Dan jeef eent fon de feeja läwenje Kjreejatüaren nö de zäwen Enjeln zäwen goldne Kompkjes fon dem Oaja fon Got dee doa fe’ema un fe’ema läwt.

8  De Tempel wia jefelt met Rüak fon Got ziene Harrlichkjeit un fon ziene Krauft, un kjeena kun en dem tempel nen gönn bot de zäwen Pläujgen jefoadicht wiarren.

[1] NU-un M-Taiksten löten äwa zien Täkjen üt.